Som eg har påpekt en gong før – så kan d medføra visse komplikasjonar, det å sidda på hjemmakontor.
Her om dagen då eg va på kontoret, ja d fysiska kontoret, altså, og me va komt vel øve formiddagsmaden, bestemte eg meg for å ta et av de nettkurså som sjefane nå eingong har betalt for. Ikkje lurt å la goe pengar gå t spille, tenkte eg.
Så e de sånn at min datamaskin på jobb har svert dårlige lyd – og dessuden, om an hadde hatt goe lyd – så ville udkomme vore d sama: Hjemakontor måtte blitt alternativet, for der e jo ikkje lydtett mjydlå min og mine kollegaer sin arbeidsplass. Trur ikkje de ville sett direkte pris på akkompanemang t arbeidet.
Eg totla meg heim – d e jo ikkje langa stykket.
Gleda meg beint ud litt – for i all stillhed hadde eg planlagt at nå ville høvet gje seg t å nyda både en kaffikopp og ei bolla med bedar av «Et lide stykke Norge» inni. På toppen av d heila hadde eg sitt for meg å sidda mjukt, varmt og bagøvelente i go’stolen - med den berbare i fanget.
D va då trøbbelet begynte.
Passord.
Å, du hendelsløysa, ka va nå d igjen! Sist eg brukte d maskineriet va sikkert då eg hadde d med på ferie for halvaent år siden. Og nå va d vekke. Passordet. Både fra håvet og fra hendene. Ein ting va at d va ude av håvet – der har eg jo alderen og den tidsforskyvningen så tross alt har forgått siden sist , å skylda på. Men at d sko ver vekke fra fingrane og – d hadde eg ikkje trudd! Nå ja, eg løyg nok litt nå – for egentligt va de svert sårande for sjølbilde å innrømma at d rett og slett hadde gått i glømmebogå. Kem lige å innrømma någe sånt!
Ok – akkurat der og då, va der ikkje ant å gjørr enn å subba seg inn på hjemmakontoret t den stasjonære. D hjalp litt på intelligensfølelsen at eg tross alt greide å fylla med på – og t og med svara rett på kontrollspørmålå som fulgte med kurset. D handla om arbeidsgivaravgift.
Men ittepå, då arbeidsdagen va slutt, blei d någe ant. Då begynte kvernå å gå. Oppe i håvet.
Ka va d nå?? 04040? 014040? Der måtte ver både en null og et firatal med. Såpass va eg øvebeviste om. 40410? Kor mange siffer va der, egentligt? Va d seks? Va d kanskje bare fira? Sånn blei eg siddanes . Talå flimra forbi på den framre hjernebarken, og et stort utal av kombinasjonar blei trykte inn der d stod «passord» . Eg syns t slutt at dette ordet formeligt flirte og lo mod meg kver gong det kvitterte med «feil».
Og d blei verre! Hadde eg verkeligt ikkje skreve d ner någen plass?! Ja, og så blei d i en periode bedre før d blei verre igjen – for då sette eg i gang å rydda i håndvesker som ikkje e i brug akkkurat nå (men som har vore i brug i perioden itte at pc’en blei kjypte). (D e någen år siden… Der e Windows 8 på an.) Eg bladde igjønå og sorterte adle de små lappane som eg har stokke inn i et par av bokhyllene - ja dokke vett sånne lappar , rørande kort og bursdagshilsenar fra barnebarnå , en bryllupsinvitasjon (bryllupet stod høsten 2019), et lide hefte med øvesikt øve sesongens (våren 2018) konsertar i konserthuset – ja kort og godt alt d der pottelet som ikkje e någe å samla på, men e for godt t å hiva. Bonkå blei faktisk betrakteligt tynnare itte denne gjønågangen! T og med et sånt gammalt, manuelt arkiv i form av ei lidå veska liksom, med mange små sorteringslommar oppi fekk seg en gjønågang. Der va jammen en del gamle skattar å finna der, ja! Og mobiltelefonen, då: Appen for notater blei saumfarte, både i stigande og synkande rekkefølge.
Men ga de någe resultat? Niks og nei.
Kvelden seig på – og fjernsynet kom på. Ikkje særlige konsentrasjon å henta nå lenger, nei. Ett aua på fjernsynet, og ett på datamaskinen. Nå hadde nitalet og fått ver med i dansen. 90404? 901401? 409409? Ikkje tal’om!
D lågaste punktet va kanskje då eg måtte ringa t ein i neste generasjon og innrømma, og å spør tynt om der va håb. Forterandes, rett og slett. De som allerede fylle med med argusauer – på om glømsel og alderdom har begynt å sedda sine spor.
T slutt måtte eg i alle fall bare kryba t korset og kryba t sengs. Pc’en akkurat liga låste. Og eg trur nok d va komt ei te rynka i pannen.
Någe soving va der imidlertid ikkje snakk om. Nå hadde talå begynt å marsjera! Taktfast fram og tebage, fram og tebage.
Eg begynte å vurdera om eg faktisk sko sleppa t någen fleire siffer. Ikkje verken 5 eller 6 i alle fall. Men kanskje et trital?
Og plutselig stod d for meg! (Ja – eg kan jo ikkje dirkete røba heile koden. Eg meine, har eg våre så forsiktige i adle disse årå at eg ikkje har skrev’an ner någen plass, så ska eg nå jammen ikkje offentliggjørr ‘an nå!) Men, altså – eg va sikker på at eg va inne på någe! Famla itte en penn på nattbordet i mørket. Håpte an blei leselige, den kombinasjonen eg skribla på håndå i blinde. Og la meg t å sova.
Ole Lykkøye spelte ikkje på lag. D seie seg jo sjøl at d va knytt umuligt å få sova itte en sånn en åbenbaring. Så då va d bare å stiltra seg ud uden å vekka han andre som ligge i den sengå. (D va to gronnar t å komma seg ubemerka ud egentligt; den eine va at eg jo sjølsagt ikkje ville vekk’an og den andre at eg ikkje ville an sko syns eg va riv, ruske gal!) Men eg konne ikkje la en sånn’en sjanse t seier gå frå meg!
Trygt nere i stuå trykte eg raskt inn de talå som stod på håndå. FEIL! FEIL IGJEN!
Då va d at fingrane mine kom meg t unnsetning. Før eg visste ordet av d, hadde de fonne veien sjøl – og innholdet på pc’en min sto der og va åbenbart i all sin pryd! Å lykksalighed!
Gjett kem så skreiv ner den koden fortare enn lynet og gjett kem så gjekk stilt opp og la seg igjen. Og gjett kem så – nærmare halv to om nåttå - sovna med et triumferandes smil om monnen!
God helg fra oss i Kallesten!
